Frjáls eins og fuglinn

Ég átti þess kost fyrir nokkru að fara í flug á mótorfisi. Það verður að segjast eins og er að það var afar ánægjuleg upplifun. Vona að ég eigi eftir að skreppa í fleiri flugtúra af þessu tagi. Þetta er algerlega einstök tilfinning, hverning maður skynjar hraðann í gegnum vindinn, hverning fisið  klýfur loftið mjúklega og hve þetta er átakalaust allt saman. Greip með mér myndavélina, sem ég átti í nokkru basli með það sem að glerhlíf á hjálmi mínum kom í veg fyrir að ég gætu mundað vélina eins og venjulega, skaut  því út í loftið ( í bókstaflegri merkingu) lon og don  upp á von og óvon. Birti nokkrar myndir hér en geri undirbúningsráðstafannir áður en ég fer í loftið næst. En hvað með það sjón er sögu ríkari.

Aldeyjarfoss

Aldeyjarfoss í Bárðardal  er einn fegursti foss Íslands og þó víðar væri leitað. Stórfengilegt samspil stuðlabergs og fossins mynda í andstæðum sínum  einstaka náttúrufegurð. Tók þessa mynd er ég var á ferðinni um daginn. Hvet alla sem eiga leið um, hvort sem fólk er að koma af eða er að fara Sprengisandsleið, til að staldra við efst í Bárðardalnum og njóta þessarar einstöku náttúruperlu. Svo er það auðvitað einnig fyllilega þessi virði að gera sér ferð á svæðið. Bárðardalurinn og nánasta umhverfi hans hefur upp á margt að bjóða.

Ólafur tapar hvernig sem fer - Pyrrosarsigur í besta falli

Það liggur fyrir að sitjandi forseti fær aldrei yfir 50 % atkvæða í komandi forsetakosningum. Úrslitin sem slík skipta engu máli í raun.  Fjöldi meðframbjóðenda og dreifing atkvæða er helsti liðsmaður sitjandi forseta fremur en einhver málefni eða málefnastaða.  Forsetinn hefur á langri vegferð mæðst í mörgu og margt orkað tvímælis, sumt afar tvímælis s.s innileg samskipti og sendiferðir hans í þágu margra þeirra sem settu landið á hausinn. Málefnin eru engin og í raun flest sem rekst á annars horn í þeim efnum, „í einni eða annarri  mynd“.  Vatnalög fyrri ríkistjórnar sem nánast einka(vina)væddu rigninguna stoppuð stutt á borði forseta á sínum tíma sem signeraði þau umyrðalaust.   Lögin voru sem betur fer afnumin af núverandi ríkistjórn áður en þau komu til framkvæmda. Mörg dæmi má taka um  mál sem höfðu allar forsendur til þess fara með á svipaðan hátt og (seinni) Icesave  en var ekki gert?  Það er því einhverskonar populismi sem ræður för  forsetans í þessum efnum fremur en eitthvað fastmótað kerfi.  Mál eins og Icesave hverfa ekki þrátt fyrir þjóðaratkvæðagreiðslu.

Að sigra kosningar með minnihluta þjóðarinnar að baki sér gerir forseta af „þessari tegund“ umboðslausan með öllu, hvað þá að viðkomandi verði talin  „sameiningartákn“ þjóðarinnar. Umboðið verður veikara en allt  sem veikt er. Forseti með ríflega fjórðung þjóðarinnar að baki sér er ekki með neina lýðræðislega innistæðu eða raunverulegt umboð til að grípa framfyrir hendurnar á þjóðkjörum þingmeirihluta hverju sinni.

Upphaf kosningabaráttu sitjandi forseta er umhugsunarverð og ekki síst tímasetningin  13. maí sem byggir á klækjabrögðum atvinnustjórnmálanna af tiltekinni tegund.   Aðstæður helsta mótframbjóðanda hans voru öllum ljósar og að taka ekki tillit til þeirra segir meira en mörg orð. Það hefði hæglega mátt gera í stað þess að blása til stórsóknar gegn höfuðandstæðing sínum, nánast í þann mund er hún leggst á sæng og vitað er að hún yrði ekki til svara fyrst um sinn.

Ólafur Ragnar Grímsson  mun ekki vinna nokkurn sigur algerlega óháð úrslitum komandi kosninga -  Hafi hann í upphafi ferlisins og ekki síst hans ágæta eiginkona Guðrún Katrín verð sameiningartákn þá fer því víðs fjarri að svo sé í dag.  Þvert á móti  forsetinn er orðin virkur gerandi í pólitískum álitamálum –  gamladags pólitíkus og afar umdeildur sem slíkur líkt og fyrrum. Þetta er ekki sá forseti sem ég studdi 1996.   Vettvangur og leið Ólafs sem einhverskonar bjargvættis þjóðarinnar væri best í gegnum hefðbundna klæjapólitík og þangað ætti hann að snúa sér. Til þess hefur hann alla burði og ríflega það eins og kosningarbarátta hans og "herkænska" sýnir glögglega.

Mesta PR flopp seinni tíma

Það verður ekki annað sagt en að hinar s.k. mótmælaaðgerðir (Samstöðufundur) LÍÚ á Austurvelli um daginn hafi verðir þær allra misheppnuðustu í manna minnum. Þátttaka sjómanna hluti af veiðiferð, viðkomandi mótmælendur á fullum launum og sennilega margir með óbragð í munninum enda í miðri kjaradeilu við LÍÚ. Til þess að kóróna alla vitleysuna var „mótmælendum“ í einhverjum tilfellum boðið upp á áfengi í aðdraganda mótmælanna ( http://www.dv.is/frettir/2012/6/7/fengu-afengi-fyrir-ad-motmaela/ )

Ekki veit ég hvaða auglýsingastofa á vegum LÍÚ það var sem missti sig svo rosalega í hugflæðihrynunni að úr varð hreinn kjánaskapur. Austurvöllur er vettvangur „Jóns Jónssonar“, grasrótarinnar, búsáhaldabyltingarinnar. Á miðjum vellinum er vegleg stytta af Jóni Sigurðssyni þjóðfrelsishetju sem stóð fyrir allt öðrum gildum en afar fámenn sérhagsmunasamtök LÍÚ gera. Umgjörðin, formið, staðurinn og nafnið „Samstöðufundur“ leggst allt á eitt við það að gera þessi undarlegu mótmæli að einu mesta (og sennilega dýrasta) PR floppi seinni tíma. Gríðarlegur fjáraustur í ómerkilegar áróðursauglýsingar í sjónvarpi og dagblöðum vikum og mánuðum saman sem enda með algerlega misheppnuðum fundi hljóta að vera þessum háværa minnihluta umhugsunarefni - og ekki síst hvort að „málstaðurinn“ sé ekki senn bæði hallærislegur og „illseljanlegur“ .

Lena er að skilja – Hans ekki allur þar sem hann er séður.

Var fyrir margt löngu í „röð“ í miðasölu á Fornebu flugvelli í Osló, ef röð skyldi kalla. Vorum bara þrjú en afgreiðslan gekk treglega í meira lagi. Í biðinni þá byrjar maðurinn fyrir aftan mig skyndilega að heilsa háum rómi og með virktum. Í fyrstu taldi ég að hann væri að hefja samræður við mig út úr tómum leiðindum en sá (og heyrði) sem var að hann vildi ekkert við mig ræða en hélt áfram eins og einhver væri viðmælandinn? Mér varð um og ó enda maðurinn ekki með sjálfum sér í bókstaflegir merkingu þess orðs. Sá mér til nokkurar furðu að hann var með mjóa leiðslu útúr öðru eyranu sem leiddi í einhverskonar kúlu eða sívalning sem hann bar að vitum sér og talaði í?

Gerði mér greini fyrir því á þessum tímapunkti að ég var vitni að algeru tækniundri, eiginlega byltingu. Var snöggur að koma mér upp slíkum búnaði sem kostaði að vísu ansi mikið. En á móti gríðarlegt hagræði og farsíminn þetta helsta samskiptatæki samtímans orðið öflugt í meira lagi, þótti manni.

Nú mörgum árum seinna er ég staddur í Stokkhólmi á námskeiði og ráðstefnu. Notfæri mér óspart hið afar góða samgöngukerfi borgarinnar . Á tímum snjallsímans hefur margt breyst. Í stað blaða og bókalesturs í strætisvagna- og lestakerfinu er snjallsíminn ( sem verður orðin tæknilega úreltur og hallærislegur innan nokkurra ára og eitthvað annað og betra tekið við ) komin og domínerar með öllu miðlun og miðla af öllum hugsanlegum og ó hugsanlegum tegundum. Er ekki sérsænskt einungis tæknileg formbreyting.

Eitt hefur þó breyst sem er að vinur minn í röðinni forðum hefur öðlast gríðarlegt margfeldi sitt á þessum árum sem liðin eru. Ástandinu má við fyrstu sýn líkja við ógrynni kollektívra mónológa. Svona svipað og maður upplifir í leikskólum þegar og börnin í hóp en þó hvert í sínum heimi leika sér og oft án samhengis við neitt annað en þau sjálf og þeirra hugarheim. Svona er ástandið í lestunum, fullt af fólki sem talar hátt og snjallt í símann og með engum örðum hætti en ef væri það í algeru einkarými. Sennilega er það svo að margur skilgreinir sig fremur sem hluta af rafrænum heimi en hinum hefðbundna sem varðar viðkomandi afar lítið og skiptir litlu máli a.m.k. hvað samskipti og annað varðar. Skyldurnar því fremst við hina rafrænu veröld og þar fara öll megin samskipti fram. Hin fysiska umgjörð, nánasta umhverfi, skiptir litlu sem engu máli, viðkomandi einstaklingar eru einungis líkamlega nærverandi.

Á þessari viku sem ég hef verið hérna hef ég orðið margs vísari um hagi margra og ekki allt gott. Lena er að skilja við Hans sem hún hefur verið gift til nokkurra ára. Hann var ekki allur þar sem hann var séður tjáði hún viðmælanda sínum. Hjónabandið hefði verið mistök sennilega frá upphafi en hinn innri Hans hefði reyndar ekki komið í ljós strax. Hann hafi eytt peningum í hreina vitleysu og verið eitt risa stórt egó. Jonas var æstur einn eftirmiðdaginn, sennilega búinn að fá sér í tánna . Hann sagði viðmælenda sínum, sennilega fyrrverandi eða a.m.k. tilvonandi fyrrverandi kærustu, að hún gæti hirt þessa andskotas íbúð upp i Falun hann kærði sig ekkert um íbúðina og svo kvaðst hann ekki nenna að tala lengur við hana. Eldri maður var svakalega ánægður með pípara sem hann hafði ráðið til að lagfæra lagnir í íbúð sinni. Kvað hann bæði vandvirkan og ódýrann, hvatti viðmælanda sinn eindregið til þess að hafa sambandi við hann og hefja viðskipti enda myndi sturklefinn hjá honum eyðileggjast ef hann drægi viðgerð lengur .

Ung stúlka sagð að mamma hennar væri rosalega leiðinleg og ungur maður taldi fótboltaþjálfarann ekki skilja hvað hann væri góður á kantinum og aðrir þjálfara myndu fyrir löngu verða búnir að sjá þetta og setja hann í liðið, hann taldi sig gegna veigamiklu hlutverki en það væri ferlegt að þjálfarinn skyldi það ekki, það væru margir sem teldu að þjálfarinn ætti að hætta. Ung kona var að fara í sumarfrí í næstu viku, mjög ánægð, ferðin hafi verið á góðu verði, að vísu hefði maðurinn hennar kríað út verulegan auka afslátt af því hann var í Rotary eða einhverju slíku. Það væri bara fínt en það væri eitthvert Rotary fólk með í ferðinni sem væri allt í lagi þó svo að þetta Rotary stand væri hálf leiðinlegt. Sara hafði drukkið rosalega mikið í partínu um helgina og það sem verra var að hún hafði daðrað við Gustav sem hún veit að er kærasti Anniku. Þetta gerði hún alltaf þegar hún var full og það var svona hegðun sem gerði það að verkum að síðasti kærastinn hennar dömpaði henni. Hún ætti að hætta að drekka var mat ungu stúlkunnar sem var að ræða þetta við vinkonu sína

Já þetta og margt annað fékk maður að vita algerlega ó umbeðið. Lífið er fullt af smásögum og þær eru út um allt. Sápuóperuáhorf er með öllu óþarft þegar að Stockholms Tunnelbana er annars vegar – allt löðrandi í „sápum“ þar . Leiðarljós , Aðþrengdar eiginkonur, Dallas og allt hvað þetta heitir nú er hjómið eitt miða við raunveruleikaþáttinn Lífið í lestunum (Tunnelbanan) . Lífið er leikhús segir Goffman með réttu sem og það að félagsfræði lærir maður í stórmörkuðum ( og í Stockholms Tunnelbana)

Hitt er svo annað mál hvort hvað heimur er hvaða heimur og í hvorum við lifum. Það er í mörgum tilfellum mörgum óljóst – ekki satt og ekki síst það  hvort annar er öðrum merkilegri ?

Stundum verður mönnum á en..

...viðbrögð ýmissa fyrirtækja í samfélaginu eru merkileg í þessu samhengi t.d. vega úrskurða í samkeppnismálum, skattamálum, vörufölsun o.fl. þar sem viðkomandi biðjast nær undantekningalaust aldrei afsökunar á framferði sínu – það er ekkert viðurkennt, ráðnir fleiri lögfræðingar og málefnum þvælt í dómskerfinu árum saman þó kjarni mála sé öllum full ljós, rýrð kastað í allar áttir og sérstaklega á þá aðila og það fólk sem eru að vinna störf sín í þágu almennings. Dómar eru því að einhverju leiti orðnir spurning um stéttarstöðu sakbornings fremur en um siðferðileg rangindi og lögbrot viðkomandi. Fjölda dæma um slíkt er hægt að taka þó það verði ekki gert hér að sinni. Lokað sérréttindasamfélag síðustu áratuga gerir það að verkum að menn hafa glatað öllu jarðasambandi og telja sig yfir lög hafna, sjá ekkert rangt í gjörðum sínum og skeyta lítt um s.k. viðskiptasiðferði.

Samfélag samráðs og sérhagsmuna

Því miður er íslenskt samfélag orðið markerað af átökum, bersýnilega nú um stundir og sennilega hefur svo verið um langa hríð þó svo að það hafi ekki verið eins sýnlegt eins og eftir hrunið. Maður þarf ekki annað en að lesa nokkrar ævisögur til þess að sjá hve grímulaus sérhagsmunabarátta átti sér stað og á sér stað. Mér dettur í hug ágæt ævisaga Guðna í Sunnu (ferðaskrifstofa) sem fór inn á lendur þar sem aðrir voru fyrir á fleti í pólitísku skjóli sérhagmunna, eða endurminningabækur Tryggva Emilssonar verkamanns. Hrunið og ekki síst upplýsingabyltingin hafa gert það að verkum að almenningur sér inn á svið sem áður var honum hulið. Ódýrir farsímar , frelsissímkort og Netið hrundu af stað þjóðfélagsbreytingum fyrir botni Miðjarðarhafs sem ekki sér fyrir endann á. Sama á við um í okkar heimshluta þó með öðrum hætti sé.

Sérhagsmunaöfl á Íslandi eins og LÍÚ eru föst í gömlum lobbýisma sem virkar ekki sem skyldi nú um stundir en fara þó sínu fram hverju sem á gengur. Verða sér að athlægi með því að líkja grjótharðri sérhagsmunavörslu sinni við hlutskipi gyðinga í seinni heimstyrjöldinni eða með grímulausum hótunum um að leggja heilu og hálfu byggðarlögin í eyði, sitji eða standi framkvæmda-, löggjafa- og dómsvaldið ekki eins og viðkomandi krefjast. „Vandamál“ sérhagsmunahópa eru einnig þau að náin og innileg tengsl sérhagsmuna, stjórnmálaafla og stjórnmálamanna eru orðin afar sýnileg og trúverðugleiki viðkomandi aðila því í sögulegu lágmarki. Stikkorð á Alþingi eins og hvalveiðar, kvótakerfi, stóriðja, orkumál o. fl. gera það að verkum að tilteknir þingmenn spretta upp, bruna í pontu og verja tiltekna sérhagsmuni með kjafti og klóm. Það er auk þess algerlega með eindæmum að hægt sé að halda þinginu í gíslingu vikum saman með einhverjum fundatæknilegum útúrsnúningum sem hafa ekkert að gera með raunveruleg efnisatriði mála, sem öll eru löngu fram komin og öllum ljós. Það getur ekki verið tilgangur þingskapa að slíkt sé mögulegt, svo ekki sé minnst á virðingarleysi af hálfu þeirra sem þetta stunda gagnvart lýðræðinu og síðast en ekki síst hve augljós og grímulaus sénhagsmunavarsla ræður för!
Hvernig sérhagsmunakerfi eins og ýmsir bankar, fjármálastofnanir og tilteknar endurskoðunarskrifstofur dansa með, verja og berjast fyrir áframhaldandi mismunun og misrétti í samfélaginu, er flestum ljóst.

Vandi sérhagmunahópa dagsins í dag og versti óvinur er sýnileikinn, upplýsingarnar, upplýsingatæknin. Vídd, margbreytileiki og umfang fjórða valdsins, fjölmiðlunar og það gangvirkrar, er orðið slíkt að hagmunahópar ná ekki að ráðskast með fjórða valdið að vild eins og áður var. Þetta sést vel m.a. í skjótum og sterkum viðbrögðum almennings við algerlega misheppnuðum PR aðgerðum LÍÚ. Þetta sést á einnig á fyrrum flaggskipi fjórða valdsins Morgunblaðinu sem engin nennir lengur að lesa og þeir fáu sem það gera er all flestum ljóst að ritstjórnarstefnan lýtur algeru valdi sérhagsmunahópa. Málgagnið er orðið svo örvæntingarfullt að það dreifir ókeypis Ipad spjaldtölvum í allar áttir gegn því að fólk gerist áskrifendur.

Upplýsingatæknin hefur lýst upp sviðið og svipt tjöldunum frá að töluverðu leyti. Hið lokaða rými sérhagmuna minnkar sífellt og gamla klíku og samráðs möndlið sem fólst í því að skara eld að eigin köku með hvað meðulum sem var er gærdagurinn – Núna eru aðrir tímar og vonandi að upplýsingabyltingin og öll sú tækni reynist gott verkfæri í þágu almannahagsmuna. Sú er raunin fyrir botni Miðjarðarhafs og vonandi að svo verði einnig raunin hvað varðar íslenskt samfélag. Á því er mikil nauðsyn því langvarandi og áframhaldandi ójöfnur lífsgæða veit ekki á gott. Mikilvægasta verkefni samtímans er að jafna lífskjörin með réttlátri skiptingu þjóðarverðmæta og sameigna – það verður ekki gert með því að eitt fyrirtæki „eigi“ 12 hvern fisk í sjónum sem syndir í kringum landið.

Hafa áfengisauglýsingar áhrif?

Brá mér í hádeginu (24. apríl) á málstofu Viðskiptafræðideildar HÍ - kl 12:00 í stofu  Ht 101 eins og sagði í auglýsingunni ! Efnið athyglisvert "Hafa áfengisauglýsingar áhrif" Friðrik Eysteinsson fv markaðstjóri Vífilfells  og aðjúnkt við Viðskiptafræðideildina ku hafa átt að vera með framsögu ef marka má auglýsingu um málstofuna?

Áfengisauglýsingar hafa þá einstöku og "phenomal"sérstöðu umfram aðrar auglýsingar að virka alls ekki og ef nokkuð þá bara einungis á þá sem þegar drekka? Þess vegna ber að leyfa þær segja hagsmunaaðilar, sem hlaðnir eru vísindalegum rökum tiltekinna fræðimanna. Sem sérstakur áhugamaður um velferð barna og ungmenna og um lögvarin rétt þeirra til þess að vera laus við áfengisáróður þá hafði  ég uppi áform um að ræða þessi einstöku vísindi að lokinni framsögu. Veit ekki hvort fundurinn var málefnalegur ? sennilega,  a.m.k. var engin vitleysa sögð, engin var framsagan, engar fyrirspurnir en tveir gestir sem spjölluðu um þetta brýna málefni í nokkra stund sammála um að Alþingi ætti að samþykkja fyrirliggjandi frumvarp sem kemur í veg fyrir ómerklega útúrsnúninga úr siðferðilega skýrum núgildandi lögum um bann við áfengisauglýsingum. (sjá ennfremur www.foreldrasamtok.is )

Athyglisverð ráðstefna

Þá er það ákveðið

Fékk samtal um daginn frá Björn Andersson forstöðumanni Instutition för socialt arbete við Gautaborgarháskóla. Erindið svo sem ekki óvænt, spurning um hvort ég væri búin að hugsa málið varðandi starf við skólann. Tilgangurinn að gera tillögur að og setja saman námsbraut í fritidsvetenskap ( samhällspedagogik ) sem við nefnum tómstunda- og félagsmálafræði á íslensku en ég kýs að nefna félagsuppeldisfræði og vísa þá til fræðilegs bakgrunns námsins. Björn hefur oft viðrað þessa hugmynd við mig á síðustu árum. Síðustu misserin hefur Háskólinn í Gautaborg og stofnun Björns unnið að framgangi málsins með þeim árangri að málið er komið af hugmyndastiginu.

Námsárum mínum hinum fyrri eyddi ég í þessari yndislegu borg.  Það er í raun forréttindi að fá tækifæri til  þess að sækja nám erlendis. Maður öðlast ekki bara tiltekna fræðilega þekkingu. Það að kynnast öðru samfélagi og verða hluti af því er ekki síðri lærdómur og mótar mann enn frekar og verður mikilvæg viðbót við gott nám. Fyrir slíkt verður maður ávallt þakklátur  Á ennþá marga vini  í borginni og hef komið þarna nokkuð reglulega í gegnum árin m.a. varðandi fyrirlestrarhald o.fl.

Ef fram fer sem horfir þá sé ég fram á að kíkja á mína menn í sænska boltanum  Blå vitt (IFK Göteborg) á Ullevi leikvanginum síðsumars. Svo ekki sé minnst Förlunda indjánana (þó engir séu indjánarinir í Frölunda borgarhlutanum) í íshokkíunu,  20 þús manns í Skandinavium og allt á suðupunkti er einstök upplifun. Eða það að spáséra um  Kungports avenyn eina alvöru breiðstrætið í Skandinaviu, nú eða það að skella sér út í eyjarnar í skerjagarðinu á heitum sumardögum.

Samfestingurinn - Samfés

Það er eins og gerst hafi í gær sú stund er við nokkur stofnuðum SAMFÉS. Staðurinn var hið virðulega hús Fríkirkjuvegur 11 og dagurinn 9. desember.  Kalt, kyrrlátt og fallegt vetrarkvöld árið 1985. Ekki  grunaði okkur sem að þessu stóðu á þeirri stundu  hve farsæl vegferð samtakanna yrði .
Datt þetta allt í einu í hug þegar að ég stóð fyrstu vaktina á  Samfésballinu ,eða Samfestingnum eins og það er nefnt núna,  í gærkveldi. Hef af því mikla ánægju og sjálfsagt að leggja hönd á plóginn. Fyrirkomulag er þannig að það er  þörf á auka gæslu í upphafi dansleiksins því starfsmenn félagsmiðstöðvanna sem jafnframt sinna gæslu koma með unglingunum.  

Í miðju stússinu í dyragæslunni  innan um æskufólk sem geislaði  gleði, spenningi  og ánægju fór ég að velta fyrir mér hvort einhverstaðar í heiminum sé samkoma þar sem um 30% af tilteknum aldurshópi einnar þjóðar komi saman á einum stað. Og það sem meira er  stórsamkomu sem er nánast hnökralaus í framkvæmd og teljandi á fingrum annarra handar þau atvik sem koma upp, sem eru sem betur fer auk þess öll minniháttar. 4.500 unglingar sem eru sjálfum sér og öðrum til sóma saman komin á tveggja daga stórhátíð, sem saman stendur af dansleik og söngvakeppni, eru góð og þægileg skilaboð frá efnilegri æsku þessa lands.

Og sem betur fer eykst skilningur okkar sem eldri eru á mikilvægi þess að æskan njóti verðskuldaðrar umfjöllunar. Forsíða Fréttablaðisins í dag er til fyrirmyndar sem og bein útsending RÚV frá söngvakeppninni  bæði í útvarpi og sjónvarpi.

Já sennilega mikið vatn runnið til sjávar frá kvöldinu góða að Fríkirkjuveginum og svo sannarlega ánægjulegt að sjá  og upplifa hve mikilvægur vettvangur SAMFÉS er íslensku æskufólki. Slíkt er ekki sjálfgefið og til þess að svo hafi orðið þarf fullt af góðu fólki með stór hjörtu sem vinnur af fagmennsku og eldmóð. Sú er raunin og í þessu kristallast velgengni SAMFÉS.

Meirihlutinn í Hafnarfirði falinn

Hef undanfarið verið með könnun á dagskinnunni um fylgi flokka í bæjarstjórn Hafnarfjarðar. Sennilega ekki ómerkari könnun en margt það sem maður sér presenterað í ýmsum fjölmiðlum. En hvað með það þetta er nú meira til gamans gert fremur en það að hér séu mikil vísindi á ferð ... og þó?
Spurt var: "Ef kosið væri til bæjarstjórnar í Hafnarfirði í dag hvernig myndir þú kjósa?" Tæplega 100 manns svöruðu og niðurstöður voru í % eftirfarandi:

Þetta þýðir með öðrum orðum það að meirhlutinn í Hafnarfriði er gjörfallin, fær einungis 22% atkvæða. Ótvíræðir sigurvegarar kosninganna yrðu "Annað framboð" og svo þeir sem "skila auðu" sem samtals fá hreinan meirihluta 54% sem gæfi sennilega  7 af 11 bæjarfulltrúum ef atkvæðin söfnuðust á einn stað. 44% "Annars framboðs" myndi hugsanlega ná  hreinum meirihluta  6/11vegna skiptingu atkvæða milli annara flokka en ég hef þó ekki reiknað það. Fjórflokkurinn sameinaður nær einungis 44 % samtals og vandséð hverning "hann" nái  meirihluta án utanaðkomandi afls. Hvort þessi 44%  sem "annað framboð" fær fari öll á eitt , tvö eða þrjú framboð er ekkert hægt að fullyrða um. En ljóst er að ótrúlega dræm kosningaþáttaka og fjöldi auðra og ógildra  atkvæða sem var mjög hár í síðustu kosningum er sterk vísbending um óánægju með þá kosti sem í boði voru. Af þeim sökum einum verður að telja það nánast öruggt að fram komi afl/öfl sem muni blanda sér í slaginn.

Kópavogsheilkennið í bæjarstjórnarmálum getur því hugsanlega orðið pólitísk staða hér í Hafnarfirði eftir næstu bæjarstjórnarkosningar ef tekið er mið af þessum niðurstöðum - 6-8 framboð í kjöri þar sem  3- 5  framboð mynda meirihluta ? - Veit það ekki  - en veit þó það,  að staðan fyrir næstu bæjarstjórnarkosningar í Hafnarfirði verður flókin og margslungin sem endranær - Það sem hugsanlega verður nýlunda er formgerð flækjunnar, sem gæti orðið einstök jafnvel á hafnfirska vísu. Hitt er svo allt annað mál hvort nokkuð sé að marka þessar niðurstöður og ljósi þess munu menn og konur fara með þetta eftir þeim hagsmunum sem henta viðkomandi hverju sinni eins og ávallt er.
 

Sennilega besti gítarleikari í heimi

Tommy Emmanuel er að mínu mati einn af allra bestu núlifandi gítarleikurum. Sá og heyrði hann spila í Háskólabíó í janúar s.l. - Alveg magnaðir tónleikar enda maðurinn alger snillingur. Heyrn er sögu ríkari.

Hugtakið "stjarnfræðilegt rugl"

Hugtakið "stjarnfræðilegt rugl" öðlast raunhæfa merkingu þegar að tap lífeyrisjóðanna er sett í ákveðið samhengi. Sem er einfaldlega það að ef maður tekur þúsundkalla (15 cm að lengd og 7 cm á breidd) og raðar þeim í beina línu þá fær maður út vegalengd sem er ævintýralega löng. Sama á við ef  maður nýtir flatarmál þúsundkalls sem einingu í þeim tilgangi að freista þess að skilja þetta stjarnfræðilega tap lífeyrisjóðanna . Í þessu samhengi  þá er margt athyglisvert sem kemur fram.

Byrjum á vegalengdum. Meðalfjarlægð til sólar er 148.000.000 km.  Meðalfjarlægð til tunglsins er um 384.000 km. Tap lífeyrissjóðanna alls nemur 72.000.000 km af þúsundköllum sem nemur um hálfri leið til sólarinnar. Af þeirri upphæð töpuðust 11.550.000 km af þúsundköllum vegna lána til Baugs og skyldra aðila (Lágt vöruverð? lang hæsta "lága" verð í Evrópu án þess að búið sé að taka tillit til þess sem borgað verður auklega og eftir á með skerðingum  á  eftirlaunum í formi glataðrar "fjárfestinga" lífeyrissjóðanna" (Kr. 480.000.000.000)).  Skuldir Baugs eru verulega langar og nægja til tæplega 16 tunglferða, tur och retur eins og svenskurinn segir. Hins vegar nægja skuldir Glitnis ekki  nema til  vegalengdar er samsvarar tæplega 10  ferðum (ToR) til tunglsins eða 7.050.000 km af þúsundköllum.

Hvað varðar flatarmálsviðmið þá er ljóst að hægt er að þekja svæði er nemur 5.040.000 ferkílómetra með heildartapinu. Ísland er 103.000 km2,  Indland 3.287.263 km2, Mexíkó 1.964.375 km2, Mósambik 801.850 km2  og Spánn 505.992 km2.  Með heildartapinu er því hægt að þekja allt Ísland ca 50 sinnum með þúsundköllum eða allt Indland (3.287.263 km2) eins og það leggur sig ásamt Mexíkó (1.964.375 km2). Tap vegna Baugs (808.500 km2) og skyldra aðila þekur aðeins land eins og Mósambik (801.850 km2) . Tap vegna Glitnis (493.500 km2)  nægir einungis til þess að þekja land eins og Spán (505992 km2).

Í lokin er vert að setja tapið  í samhengi við laun - Baðverðir eru í  launaflokk 111 sem gefur  kr 139.822 ( 20,97 metra, 0,020,97 km / - 14,7 m2, 0,014,7 km2 )  tapið samsvarar  286.078 árslaunum baðvarða .
Stjarnafæðileglegar vegalendir, þúsundkalla þekja er  nemur samsvarandi svæði og fjöldi landa og tæplega 290.000 árslaun baðvarða er "einum"og mikið tap fyrir minn smekk og spurt er, mun einhver axla ábyrgð á þessu ofboðslega tapi og fjárfestingarugli sem vart verður skilið nema í stjarnfræðilegu samhengi? Með öðrum orðum taprekstur lífeyrisjóðanna er/var stjarnfræðilegt rugl

Það verður ekkert af engu

Í síðasta Fjarðarpósti (12.jan 2012)  ritar Margrét Össurardóttir grein um málefni Heilsdagskóla eða frístundaheimila í bæjarfélaginu . Ekki ætla ég að bregðast efnislega við skrifum Margrétar enda eru mér málavextir með öllu ókunnir. Hitt er annað mál að sem sérfræðingur í æskulýðsmálum og sem fyrrverandi æskulýðsfulltrúi í okkar ágæta bæjarfélagi þá þykir mér rétt að benda á nokkur atriði. Í greininni er haldið fram að frístundaheimili í Reykjavík hafi verið færð undir skólanna vegna þess að starfsemin hafi verið svo illa rekin af hálfu Íþrótta – og tómstundaráðs Reykjavíkur (ÍTR). Þetta er með öllu rangt þar sem að ÍTR mælist ár eftir ár með hæstu einkunn í þjónustukönnunum á vegnum borgarinnar. ÍTR innleiddi, á þeim tíu árum er starfsemin var á þeirra vegum, fagmennsku sem ekki var fyrir hendi áður, samræmdi starfsemina í heild, gerðu faglegar kröfu til starfsmanna, stuðlaði að aukinni menntun, unnu starfsskrá (sambærilegt plagg og námskrá er í skólastarfi) m.ö.o breyttu safnheitinu frístundaheimili í hugtak. Formgerðu starfsemina og unnu að miklum endurbótum oft í miklum mótvindi. Þær nýlegu skipulagsbreytingar sem átt hafa sér stað í Reykjavík er gerðar í algerri andstöðu við fagumhverfið, öll fagfélög á sviðinu, helstu sérfræðinga landsins á þessu sviði, auk þess sem formleg umsögn HÍ Menntavísindasviðs mælti mót þessum breytingum..

En víkjum nú sögunni til Hafnarfjarðar. Í ágúst s.l. ritaði ég grein í Fjarðapóstinn, bæjarblað okkar Hafnfirðinga, undir nafninu „Hvar er fagmennskan“ (Sjá http://addigum.blogspot.com/2011/08/hvar-er-fagmennskan.html ) þar sem ég geri margþættar athugasemdir varðandi framkvæmd bæjaryfirvalda við þær annars skynsömu breytingar að færa starfsemi heilsdagsskólans undir starfsemi ÍTH. Í stórum dráttum má segja að sparnaður (tæpleg 30% ofan á allan annan niðurskurð) sem þar var viðhafður í nafni sameiningarinnar hafi verið langt út yfir öll skynsemismörk. Með öðrum orðum þá nýttu bæjaryfirvöld sameininguna sem skálkaskjól fyrir óeðlilega mikinn niðurskurð. Þetta kemur augljóslega fram í því að bæjaryfirvöld bjóða þjónustu sem þau geta ekki staðið við eða sinnt. Í þeim efnum er ekki við gott starfsfólk ÍTH að sakast sem reynir það eitt að vinna störf sín eins vel og kostur er en við afar erfiðar aðstæður. Raunverulegar fjárhagsáætlanir eru til og ekkert annað en að kom þeim í framkvæmd þ.e.a.s ef það er vilji bæjaryfirvalda að viðhafa starfsemi af þessu toga. Að færa starfsemina innan stjórnsýlsunnar hefur ekkert að segja – og leysir ekkert. Fúskvæðing er fúskvæðing sama hvar hún á sér stað – kjarni málins er einfaldlega sá að þjónusta og fagmennska kostar og verður ekki haldið úti nema þær forsendur séu fyrir hendi. Það verður ekkert af engu.

Grein þessi birtist í Fjarðarpóstinum 18. janúar 2012

Af "viðskiptasiðferði"

Sjá  nánar - http://addigum.blogspot.com/2011/11/etta-vekur-mig-til-umhugsunar.html

Er orðin anti sportisti

Oft veltir lítil þúfa þungu hlassi – hugrenningar félaga míns Guðmundar Sæmundssonar um málfar í íþróttum hafa gerbreytt afstöðu minni til íþrótta í grundvallaratriðum. Ég er eiginlega orðin anti sportisti en er þó virkur þátttakandi í þessum fáfengileika eins skrýtið og það kann að hljóma – held að þetta sé fíkn fremur en einhver skynsemi eins og margur heldur fram. Líkami minn má muna sinn fífil fegurri enda stundum haltur og skakkur og jafnvel hvorutveggja í senn eftir íþróttaiðkun síðustu áratugina – þetta getur ekki verið hollt.

Ég stunda þessa undarlegu iðju að lemja kúlu fram og aftur um græna haga yfir hábjargræðistímann, um okkar bestu lendur, sem að öllu jöfnu væri mun skynsamlegra að nýta undir hefðbundin landbúnað. Svo ekki sé nú minnst á þá áráttu mína að dvelja langdvölum í s.k. íþróttahúsum. Þau eru yfirfull af fullfrísku fólki sem eyðir dýrmætri orku sinni og tíma í hreina vitleysu sem felst í því að lemja fiðraðar kúlur eða bolta af ýmsu tagi yfir, undir eða í net og það ýmist með höndum, fótum og eða öðrum útlimum með eða án tiltekinna áhalda oftast dýrum, verandi í einhverjum ómerkilegum nylonfatnaði sem seldur er eins og hvert annað silki?

 Látum það vera að mannlegir breyskleikar eins og almennt ístöðuleysi og áhættufíkn valdi því að einhverjir stundi svokallaðar íþróttir, iðjan sem slík er með öllu óþörf. Við getum reyndar gefið okkur það íþróttunum til varnar að samfélagið þurfi hverju sinni að hafa á að skipa vaskri sveit manna og kvenna og þjálfi það markvisst í þeim eina og göfuga tilgangi að verjast utanaðkomandi vá.

Það eru engin ný sannindi þetta vissu Grikkir til forna og um þessa samfélagsleg ábyrgð var köppum eins og Gunnar á Hlíðarenda, Agli Skallagrímssyni og fleirum fullkunnugt um. Gunnar, sem á enn þann dag í dag óstaðfest heimsmet í hástökki með og án atrennu, gerði aldrei kröfur til þess að fá afrek sín íþróttafræðilega staðfest og nýtti þessa hæfileika sína aldrei í öðrum tilgangi en hernaðarlegum. Egill Skallgrímsson sem var okkar harðasti ísknattleiksmaður fyrr og síðar sýndi með "góðu" fordæmi að það er öldungis rétt að áfengi og neysla þess er verulegur hluti leiksins eins núna nokkur hundruð árum seinna er auglýst í gríð og erg ungu íþróttafólki til eftirbreytni.



Að hoppa yfir á eða torfæru á stöng er praktískt. Að kasta spjóti eða kúlu og reyndar bara öllu lauslegu í styrjöldum er praktískt svo ekki sé minnst á almennar barsmíðar eins og box og glímur af öllum hugsanlegum og óhugsanlegum tegundum og svo ég nefni nú gríðarlegt gildi skylminga og skotfimi í þessum tilgangi. En að leggja stund á slíkt á friðartímum er algerlega tilgangslaust og ætti af þeim sökum að fá til þessara fánýtilegu verka tiltekið hlutfall æskufólks hverju sinni með þeim íþyngjandi kvöðum að það leggi stund íþróttir í samfélagslegu varnarskyni. Í þokkalega siðuðum samfélögum er þetta kallað herskylda, er reyndar víða afnumin þar sem fólk fæst orðið í þessa vitleysu af fúsum og frjálsum vilja, eins undarlega og það kann að hljóma.

Segjum sem svo að hægt sé að forsvara allt það fé sem fer til íþrótta sem einhverskonar hernaðarútgjöld. Ef svo er þá er einni grundvallarspurningu algerlega ósvarað. Hún snýst ekki um hvort vinur minn Óli Jó átti að halda áfram að láta einhvern tiltekin hóp ungmenna hlaupa á eftir bolta og sparka eða hvort væri betra að fá einhvern annan til verksins. Eða hvort einhver miðaldra karlmaður leiki með í einhverri handboltakastkeppni eða ekki? Þetta hefur akkúrat ekkert að segja og enga þýðingu hvað varðar varnir landsins og styrk okkar gagnvart utanaðkomandi vá.

Grundvallarspurningin er því auðvitað sú hvar var íþróttahreyfingin þegar að Icesave málið dundi á þjóðinni með miklu offorsi ? Svarið er einfalt hún var, eins og hún lagði sig, í fullkomnu tilgangsleysi, inni í íþróttahúsunum við að reyna að hoppa hærra,hraðar, lengra, hlaupa eins og fætur toga, kasta ýmsum hlutum í allar áttir, sparka og allt hvað menn nú annars aðhafast í þessum fínu húsum. Einungis nokkrir tugir íslendinga mættu til leiks ... eða réttara sagt á stríðsvettvang, aðallega miðaldra karlmenn sem mæddust mjög eftir langa göngu um borg óvinarins, London þjakaðir af bráðu brjóstkassasigi með kynningarbæklinga og undirskriftalista að vopni. Eins að það virki eitthvað. Þeir áttu við ofurjarla sína að etja eins og kunnugt er af annálum þar um .Varð hin mesta sneypuför enda íþróttahreyfingin fjarri eins og svo oft áður þegar að virkilega á reynir.

Þarna átti íþróttahreyfingin eðli málsins samkvæmt að vera á vettvangi. Þetta er/var eina alvöru „stórmótið“ sem hreyfingin hefur átt erindi á um langa hríð eða allt frá síðasta þorskastríði þar sem n.b. hreyfingin nýttist heldur ekki neitt. Þarna átti íþróttahreyfingin í heild að vera til staðar og nýta alla sína hæfileika í þeim göfuga tilgangi að frelsa þjóðina frá yfirvofandi ánauð svo sem sjálfstæðismissi hinnar íslensku þjóðar, sem ku hafa verið óþægilega nærri.



Þarna fór gott (tæki)færi forgörðum, það er næsta víst, þarna skall hurð nærri hælum, hefði hreyfingin þurft að bíta í skjaldarrendurnar, hún hefði verið betri en engin, hún fer sér að engu óðslega en verður að taka á honum stóra sínum eins og Bjarni Fel hefði orðað þetta. Tilefni þessara hugleiðinga minna er eins og áður sagði hugleiðingar vinar míns Guðmundar Sæmundsonar í formi doktorsritgerðar sem nefnist „Það er næsta víst“ og fjallar um málfar í íþróttum. Það er mikil efniviður og ritgerð sem verður fróðlegt að lesa.  Hugleiðingar mínar um „gildi“ íþrótta almennt ekki beint úr þeim ranni en þó skyldar . Mun þó, aðspurður, stefna að því að gera mitt besta, leggja mig allan fram, freista þess að lækka forgjöfina og leika til sigurs á móti erfiðum andstæðingum, þó á móti blási.

Eftir einn ...

Norskar forvarnir eru ekki verri en hverjar aðrar